Pejzaż – krajobraz ograniczony ramą

„Połów o zmierzchu” – Jacek Łącki

Cudem jest fakt, że posiadamy wzrok, by móc nacieszyć nasze oczy pięknem otaczającego nas świata. Jakże niesamowite jest to,że zaraz po przebudzeniu możemy- widzieć. Najczęściej otaczamy się tymi samymi przedmiotami i widzimy ten sam krajobraz z okna, jednak zawsze istnieje coś, coś nowego, co dostrzegamy każdego dnia. Inne dzieci bawiące się, inne samochody, inne zwierzęta. Nawet inne liście na drzewach – bo przecież zmieniają się pory roku. Inne- wszytko może być inne, jeśli tylko popatrzymy dokładniej, bystrzej, z większym skupieniem. Inaczej jest zawsze, bo w końcu każdy dzień niepodobny do drugiego. Jakże to fascynujące! Zatem zachęcam do patrzenia głębiej, do zachwytu nad otaczającym nas światem.

Pejzaż (fr. paysage) – malarstwo krajobrazowe, czyli malarstwo przedstawiające krajobraz, widok natury lub otoczenia miejskiego.

W zależności od przedstawionej rzeczywistości wyróżnia się pejzaż topograficzny – odzwierciedlający konkretny motyw i pejzaż fantastyczny – będący wytworem wyobraźni. Istnieje podział w zależności od obrazowanego motywu:

  • weduta – przedstawia scenę miejską „Osty” – Marcin Jaszczak, obraz dostępny w naszej galerii internetowej
  • marina – krajobraz marynistyczny, morski
  • pejzaż ze sztafażem – pojawia się postać ludzka lub zwierzęca

Historia

Od starożytności do końca XVI w. pejzaż występował jako tło dla przedstawianych zdarzeń mitologicznych, historycznych czy religijnych. Pojawił się również jako temat samodzielny np. w malarstwie ściennym hellenizmu (malarstwo pompejańskie), gdzie tworzył element dekoracyjny.

Wraz ze wzrostem zainteresowania światem przyrody w okresie renesansu, wzrosła też rola pejzażu, co doprowadziło do jego usamodzielnienia się jako nowego gatunku malarskiego. Pierwsze dzieła tego typu powstały w malarstwie niderlandzkim w 2. poł. XVI wieku.

Rozkwit nastąpił w XVII wieku, wyodrębniły się jego odmiany, wypracowano kategorie teoretyczne. W Holandii rozwijał się głównie pejzaż topograficzny (Jan van Goyen, Meindert Hobbema) oraz fantastyczny (Joachim Patinir). We Włoszech i Francji dominował pejzaż komponowany.

W XVIII wieku w Wenecji rozwijało się malarstwo wedut.

 W XIX wieku powstała tzw. szkoła z Barbizon, która skupiała wokół siebie artystów malujących głównie realistyczne pejzaże wiejskie.

Malarstwo krajobrazowe w Polsce

„Leśne rozlewisko” – Vladimir Vilenchyts

W Polsce malarstwo krajobrazowe rozwinęło się w połowie XIX wieku. Jako najwybitniejszych pejzażystów należy wymienić: Józefa ChełmońskiegoWładysława PodkowińskiegoLeona Wyczółkowskiego, braci Maksymiliana i Aleksandra GierymskichJana StanisławskiegoJana Wołka.

Źródło treści: Wikipedia

Shopping Cart
Scroll to Top