Kiedy słyszę hasło surrealizm od razu nasuwa mi się jedno skojarzenie- wariactwo. Oczywiście- dosłownie- jest to dosyć kontrowersyjne, ale nie chodzi mi o prawdziwe wariactwo tj. choroba etc., bardziej uważam to za pozytywne, twórcze wariactwo.
Zastanawiam się często cóż siedzi w głowie takiegoż artysty, co to maluje oderwane od realiów sceny, wizje czy postaci. Jak głębokie pokłady wyobraźni posiada dany człowiek i jak to możliwe, by wymyślić to czy owo. Póki co, mam tylko jedną odpowiedź- nie wiem. I coś czuję, że jeszcze długo nie znajdę odpowiedzi, ale to nie znaczy,że nie trzeba dociekać. Być może kiedyś dane mi będzie poznać te tajniki. Jak na razie wciąż się zachwycam i zastanawiam nad wielowymiarowością owych obrazów.
Nie ma co do tego złudzeń, że surrealizm w malarstwie posiada w sobie coś magicznego, niespotykanego, tajemnego, być może dlatego tak bardzo przyciąga, bo od zawsze jest tak, że to co nieznane – nęci.
Na wielki szacunek zasługują artyści, którzy potrafią nie dość, że mieć wizję, to dodatkowo uwiecznić ją na płótnie- totalne mistrzostwo. Zatem polecam Wam serdecznie malarstwo surrealistyczne, może i Was w jakiś sposób zachwyci bądź zainspiruje?
Surrealizm (zwany także nadrealizmem) – kierunek w sztuce powstały w 1924 roku we Francji, początkowo występujący wyłącznie w literaturze, później w sztukach plastycznych, filmie i teatrze. Termin ten stworzył w 1917 roku Guillaume Apollinaire.
„Abstrakcje / surrealizm” w naszej Galerii
CERTYFIKAT AUTENTYCZNOŚCI
Historia
W założeniach miał to być bunt przeciw klasycyzmowi, realizmowi, empiryzmowi, racjonalizmowi, utylitaryzmowi i konwencjom w sztuce. Teoretykiem tego nurtu był filozof i poeta André Breton. Rok po ogłoszeniu Manifestu surrealistycznego[2], w 1925 odbyła się pierwsza wystawa. Od 1924 grupa surrealistów wydawała pismo „Rewolucja surrealistyczna„.
Surrealizm w malarstwie zakładał „wyrażanie wizualne percepcji wewnętrznej”. Artyści starali się wykreować obrazy burzące logiczny porządek rzeczywistości. Często były to wizje groteskowe, z pogranicza jawy, snu, fantazji, halucynacji, a odsunięte od racjonalizmu.
Przedstawicielami tego nurtu w malarstwie byli: Salvador Dalí, Giorgio de Chirico, Max Ernst, Hans Arp (również w poezji), Marcel Duchamp, Francis Picabia, Osvaldo Licini, René Magritte. W roku 1924 powstało Biuro Poszukiwań Surrealistycznych stanowiące rodzaj poradni. Poeci tworzący w stylu surrealizmu to m.in.: Philippe Soupault, Louis Aragon, Paul Éluard, Michel Leiris, Benjamin Péret, Tristan Tzara, René Char (jego wczesna twórczość), Aimé Césaire.
„Lewitujące butelki” – Jacek Łącki
Inspiracje
Jako istotną inspirację dla dzieł surrealistów przyjmuje się malarstwo Hieronima Boscha, żyjącego na przełomie XV i XVI wieku. Ponadto korzystali oni z doświadczeń dadaizmu. Natomiast jeśli chodzi o inspirację literacką, ich mistrzem był Comte de Lautréamont, ze względu na książkę, którą napisał w 1868-69 pt. Les Chants de Maldoror (Pieśni Maldorora). W 1938 André Breton nazwał jego poezję „klatką z azbestu zamykającą serce rozżarzone do białości”. Z tym samym entuzjazmem przyjmowali gwałtowne zerwanie Lautréamonta z poglądami, które zawarł w Pieśniach Maldorora. Istotna dla surrealistów była także twórczość Rimbauda.
Celem ich działania było zbadanie sfery nieświadomości, uważali bowiem, że człowiekiem rządzą siły niezależne od jego świadomego „ja” – surrealiści zafascynowani byli hipnozą, pismem automatycznym, mediumizmem – jednym słowem zjawiskami, których badaniem zajęła się rozwijająca się w owym czasie psychoanaliza; jej najwybitniejszymi przedstawicielami byli wówczas Carl Gustav Jung i Zygmunt Freud. Mimo, iż surrealiści odwoływali się do teorii Freuda, on sam pisał po spotkaniu z Salvadorem Dalí: jestem wciąż skłonny uważać surrealistów […] za stuprocentowych wariatów[3]. Przypisywali ogromną rolę niepohamowanej wyobraźni, czerpali również z niektórych założeń romantyzmu. Pragnęli odnajdywać i kultywować cudowność[4], a także dramatyzować nawet pozornie zwyczajne wydarzenia. Duże znaczenie miał dla nich także element zaskoczenia, absurdu i nonsensu; czerpali z niego wszyscy twórcy surrealizmu, także m.in. Meret Oppenheim.
Źródło treści: Wikipedia
TAGI: Surrealizm w malarstwie
